Heel kort over tranen en zo… 

Er rolde een traan over zijn wang. Ik had de traan niet zien aankomen… hij ook niet. Maar het raakte me wel. Een man die een uur bij mij zat, luisterde naar de inzichten die zijn Me Scan hem vertelde. Een man in de herfst van zijn leven die vaststelde… ik ben eigenlijk nooit echt aanwezig geweest in mezelf. Wat ik gedaan heb en hoe ik geleefd heb, heb ik voornamelijk gedaan vanuit overleving. In de herfst van je leven om dan zulke grootse inzichten te ontvangen, te incasseren zeg maar. Het heeft ook iets mismoedig… is het niet wat laat? 

Te laat, te vroeg… we spelen graag met tijd, creëren tijd, verliezen hem… dénken we! En als we denken dat we tijd hebben, dan kunnen we die dus ook verliezenen dan is het altijd wel te laat of te vroeg voor iets. Maar wat ik eigenlijk alleen heb is NU! En neen, ik ga jullie niet vervelen met filosofische beschouwingen, er zijn wijze mannen en vrouwen genoeg die daarover heel nuttige dingen te vertellen hebben. Maar ik wil het wél hebben over NU en HOOP! Want als ik alleen het NU heb, dan is er hoop. Hoop op morgen, hoop om vandaag het roer om te gooien en morgen een andere uitkomst te creëren. Dan kan ik misschien veel tijd verloren hebben maar ik heb wél een NU om andere keuzes te maken.  

Ik zag hem, voelde hem. Ik ervaar het privelege van vertrouwen, iemand die zich toevertrouwt… dat went niet! Gelukkig maar.     

P.S.: en die manmet de traan… daar geloof ik in…tranen, da’s gewoon smeltwater…